źródło: Józefa Ungra, KALENDARZ WARSZAWSKI POPULARNO-NAUKOWY ILUSTROWANY NA ROK PRZESTĘPNY 1876, str. 31
Był-to jeden z pożytecznych ludzi na świecie, który obowiązki
swoje względem społeczeństwa spełniał gorliwie,
chlubnie i zasłużył na pamięć życzliwą.
Urodzony w roku 1790 w okolicach Grodna, kształcił się
w szkole wydziałowej, potem powiatowej w Nowogrodku.
Ukończywszy następnie studya uniwersyteckie w Wilnie, na oddziale nauk fizycznych i matematycznych,
otrzymał w r. 1816 stopień doktora filozofii i koszta na podróż za granicę, dla przygotowania
się do wykładu mechaniki w uniwersytecie.
W ciągu czteroletniej podróży, Górski zwiedził Niemcy, Holandyą i Anglią; lecz najdłużej został
we Francyi, gdzie w Paryżu słuchał kursów w szkole politechnicznej i innych zakładach specyalnych.
Powróciwszy do kraju, powołany został do wykładu w uniwersytecie wileńskim mechaniki praktycznej,
oraz nauki o budowie dróg, mostów i kanałów, w przytem otrzymał w zarząd pracownię przy gabinecie mechanicznym,
którą kierował aż do zamknięcia uuiwersytetu.
W r. 1832 przybył do Warszawy i otrzymał posadę w wydziale technicznym komisyi rządowej
spraw wewnętrznych i duchownych. Zaraz potem mianowany członkiem rady budowniczej, następnie członkiem
komitetu do budowy szpitala Św. Łazarza przy ulicy Książęcej, oraz w r. 1841 referentem
do czynności statystycznych. Każdy z tych obowiązków sprawował ze wzorową pilnością i znajomością rzeczy.
Nakoniec, po wysłużeniu emerytury w r. 1850, opuścił służebę i wrócił do ukochanego Wilna i tam
wśród zajęć umysłowych w gronie kilku współtowarzyszy uniwersyteckich żyjąc, zgasł w roku 1874.
Czyny żywot Górskiego, najprzód jako profesora, następnie jako urzędnika nie wiele
pozostawił mu czasu na prace pisarskie. Umieszczał jednak bezimiennie artykuły w Dziejach Dobroczynności i Dzienniku Wileńskim,
zwłaszcza zaś w tym ostatnim w dziale nauk stosowanych. Osobno w r. 1825, wydał przekład rozprawy znakomitego
Karola Augustyna Coulumba Pamiętnik o sile ludzkiej czyli wypadki z wielu doświadczeń wykonanych w celu oznaczenia ilości działania, jakiej ludzie mogą dostarczyć w czasie dziennej pracy, używając rozmaitym sposobem sił swoich.
W roku 1842, gdy rozpoczynano budowę kolei żelaznej warszawsko-wiedeńskiej, a żadnego podręcznika dla pracujących w języku polskim nie było, Górski przełożył
dzieło Edwarda Konstantego Biota p.t. Pismo podręczne dla budującego drogi żelazne.
Pierwsza ta w języku polskim książka w powyższym przedmiocie, zaleca się sumiennem i pięknem tłómaczeniem, nadto przydany jest doi niej Słowniczek wyrazów technicznych polskich,
z których jedne już weszły w użycie, inne zasługują na wprowadzenie. Ostatnią drukowaną pracą Górskiego były wydane w roku 1849 przez komisyą rządową
Tablice zamiany miar i wag rossyjskich na polskie i nawzajem w komitecie miar i wag ułożone, które zrobione dostępnie w powszechne weszły użycie.